ADHD, jij?

Ja, ADHD, ik. Ik hoor het haar toch echt zeggen. Ik ben 41 en ik zit in een kleurrijke kamer in een kleurloos gebouw.

“Uit het onderzoek is gebleken dat u ADHD van het gecombineerde type hebt”.

Oké, dit moet nog even landen verrassend genoeg. Ik zit daar natuurlijk niet per ongeluk. Het is niet alsof ze me van straat hebben geplukt en een diagnose gesteld. Ik ben er zelf achteraan gegaan. Omdat ik vastliep. Omdat ik in kringetjes aan het denken was en geen stap vooruit ging. De diagnose was eigenlijk een geluk bij een ongeluk.

 Omdat ik daarvoor eigenlijk alleen maar achteruit ging. En omdat ik nu toch eindelijk eens wilde weten waarom ik me eigenlijk altijd anders heb gevoeld dan anderen. Google vertelde me  dat ik ADHD had en daarvan zocht ik een bevestiging. 

Nee, ik voldoe niet aan het standaardbeeld van de hyperactieve ADHD-er die stuiterend door het leven gaat.

Men omschrijft mij zelfs meer als passief. Of lui. Of nog een hele reeks aan overwegend negatieve labels. Ook positieve gelukkig: creatief, sociaal, intelligent, filosofisch, intuïtief. Maar dus ook impulsief, een flapuit bijvoorbeeld (vaak met een net iets te scherpe tong) en een kort lontje.

Wat is ADHD?

ADHD is een kleine chemische onbalans in de hersenen. Wij verwerken indrukken trager dan ‘normale’ mensen. Ik omschrijf het zelf vaak alsof ik alle informatie die van buiten komt met de hand moet ordenen, terwijl iemand anders dat geautomatiseerd heeft.

Ik vind het moeilijk om informatie te scheiden in relevant en niet-relevant. Voor mij is alles even belangrijk. Bijvoorbeeld het gesprek dat ik met jou voer terwijl er ook nog een radio aanstaat en er iemand langsloopt met een gave jas en het labeltje van m’n kleding dat in m’n nek kriebelt, oh en ik moet eigenlijk ook nodig iets eten, wat heb ik eigenlijk nog te eten in huis, oh ja, ik moet nog brood halen. Wat zei je ook alweer? Het is echt geen desinteresse, maar information overload.

Neurotransmitters

Bij ADHD blijkt dat de neurotransmitters dopamine en noradrenaline minder vaak voorkomen in de prefrontaalkwabben. Dit deel van de hersenen is betrokken bij het langdurig behouden van aandacht, het onderdrukken van impulsen en het sturen en plannen van gedrag. Laten dit nu net de functies zijn die bij ADHD verstoord zijn.

Maar dopamine, is dat niet het ‘gelukshormoon’? Ja dus. Dopamine is betrokken bij het beloningssysteem in de hersenen. Dat je je fijn voelt na het eten van chocolade of het drinken van alcohol, roken, of het gebruiken van drugs bijvoorbeeld. ADHD-ers zijn ook veel gevoeliger voor verslavingen. Precies hierdoor.  

Nu vind ik zelf het verhogen van m’n dopamine niveau met behulp van deze genotsmiddelen niet echt een goed idee. Alhoewel ik best van chocola hou en ook niet vies ben van een drankje op z’n tijd. Echt geluk koop je er niet mee.

En noradrenaline, wat doet dat dan? Dit is ook een hormoon, dat net als adrenaline wordt aangemaakt bij stress. Te weinig noradrenaline kan depressieve gevoelens in de hand werken. Ahaa! Heb ik meteen een ‘verklaring’ te pakken voor mijn postpartumdepressie na de geboorte van mijn jongste dochter. Ja ook ik ben er zo een die graag alles rationeel wil kunnen verklaren. Na de diagnose ADHD ben ik dan ook, behoorlijk obsessief, alles gaan lezen wat los en vast zit om het te kunnen duiden. 

Geluk

Een tekort aan dopamine en noradrenaline zorgt er dus onder meer voor dat je je depressief voelt. Is geluk dan niet een goed antigif?

Als je gelukkig bent en af en toe wat stress ervaart, maak je meer dopamine en noradrenaline aan. Is dat dan niet te prefereren boven medicatie?

Ik heb medicatie geprobeerd, 6 maanden. Ik had langwerkende methylfenidaat (dezelfde werkzame stof als het bekende Ritalin). Helpen deed het wel, maar mijn maag kon er niet tegen. En om nu nog meer medicijnen te nemen, zodat ik deze medicijnen kan slikken, vond ik erg tegennatuurlijk.

Voor mij betekent dit geen medicatie meer. Iedereen moet hier zijn eigen afweging in maken. Mijn afweging is een gelukkig leven te bevorderen. Hoe doe je dat dan? Tsjaa, dat is een goede vraag. Ik ben dit stapje bij beetje aan het ontdekken en implementeren.

Ontdekkingsreis

En ach wat zijn er nog veel dingen te ontdekken! Het hebben van een focus helpt enorm. Mijn focus is een gelukkig leven en bij alles wat ik doe vraag ik me af of dat me in de goede richting helpt, of juist van m´n pad afbrengt. Heel mindfull allemaal. 😉

Dat geldt dus ook voor bijvoorbeeld voeding. Ja lekker die zak chips. Maar echt zo lekker dat ik er van hou, nee. Brengt het mij dichter bij een gelukkig leven, waarbij ik goed voor lichaam en geest zorg? Nee. Dus ik eet het niet. Of nou ja, niet zo heel vaak.

Best simpel eigenlijk. En natuurlijk drink ik nog wel eens dat glas wijn. Maar dan om echt van te genieten en niet als ‘quick fix’.

Mijn zoektocht naar geluk begint pas net. Of eigenlijk vind ik ‘vindtocht’ een betere term. Ik ben niet op zoek, ik ben het aan het vinden.

Stapje voor stapje, beetje voor beetje. Of dat mijn ADHD geneest? Dat weet ik nog niet. We gaan het zien. Door middel van dit blog neem ik jullie mee op mijn reis. Elke reis begint met een eerste stap. Dit is de mijne.