Yes! It’s my birthday!!

Whoooohoooo. Vandaag ben ik jarig! Ik ben nu officieel 43 jaar. En hoe ik het vier? Door precies te doen wat ik wil en dat is lekker m’n verjaardag niet vieren. Ik wil dat niet. Ik vind een verjaardag vieren zoveel gedoe. En dan is de vraag natuurlijk kies je voor jezelf, of doe je wat anderen van je verwachten.

Voor mijn kinderen doe ik het natuurlijk wel, die vieren hun verjaardag graag en vinden het fijn om zo’n dag in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik niet. 

Boodschappen doen, huis aan kant, hapjes maken, jezelf en je man en de kinderen optuigen en de hele dag bezig zijn met drankjes inschenken en eten opdienen. Niet mijn idee van doen wat ik wil. Dus ik doe het niet. 

Ik doe vandaag wat ik wil doen. Want het is mijn dag. En het laat me koud (ja echt) wat de rest van de wereld daarvan vindt. Kies voor jezelf, dat is het beste wat je kunt doen.

Ik heb er (natuurlijk) niet altijd zo gemakkelijk over gedacht. Ook ik vierde vroeger gewoon m’n verjaardag ‘omdat dat zo hoort’. En ik liep daar altijd op leeg. De volgende dag viel ik altijd in een gat en nam mezelf voor dat niet meer te doen. En een jaar later liet ik het gewoon weer gebeuren. Als je op je eigen verjaardag al niet voor jezelf kan kiezen, wanneer kun je dat dan wel?

Kies voor jezelf

Ik kon dat dus gewoon niet. Ik kon niet voor mezelf kiezen. Altijd zei ik ‘ja’. Altijd super enthousiast. En alle signalen dat het niet goed ging negeren. Want iedereen deed toch wat ik deed, dat was toch normaal. 

Dus ik had drie hobby’s, een fulltime baan en een rijk sociaal leven. Elke avond was ik wel de hort op. Dat ik op dagen dat ik geen verplichtingen had er bij liep als een figurant uit ‘The Walking Dead’ negeerde ik. Totdat het op een dag niet meer ging. Dat ik letterlijk zo vol zat, dat het er alleen maar uit kon. Spugen, spugen, spugen is wat ik deed. 

In een maand tijd 7 kilo lichter. En ik was al niet zo zwaar. Eerste burn out was een feit. Mijn baan in een kantoortuin ging eraan (niet geheel vrijwillig) en ik moest opnieuw beginnen.

Ja je leest het goed. Eerste burn out was een feit.  Omdat ik iedere keer weer in dezelfde valkuil trapte en nog steeds overal ja op antwoordde. Dit in combinatie met een enorm groot verantwoordelijkheidsgevoel, gecombineerd met een bak perfectionisme en je hebt het recept voor nog een burn out. En nog een. Nope, ik ben niet zo’n hele vlotte leerling als het op zelfkennis aankomt.

Ik probeerde altijd maar te voldoen aan de norm. Wat ik toen nog niet wist, was dat ik helemaal niet kan voldoen aan de norm, niet zonder er zelf aan onderdoor te gaan.

Niet normaal

Dat kreeg ik veel als feedback van andere mensen, dat ik niet ‘normaal’ ben. Soms positief bedoeld, soms ook niet. En iedere keer weer probeerde ik het weer. Want waarom lukt het anderen wel en mij niet. En iedere keer weer ging ik onderuit.  

The definition of insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results

Wat dat niet normaal in mijn geval betekende. En dat het ADHD was, dat ontdekte ik pas veel later. Tegenwoordig noem ik het dat ik niet ‘neurotypisch’ ben. Dat mijn brein niet werkt zoals dat van de meeste mensen. En dat dat even goed normaal is, alleen niet gemiddeld. Mijn kennis van de statistiek kwam hierin goed van pas. ADHD-ers liggen wat verder van het gemiddelde, maar passen evengoed nog in een ‘normaalverdeling’.

Depressie

Na iedere burn out krabbelde ik weer overeind, soort van. Pas toen ik na de geboorte van mijn jongste dochter in een post partum depressie belandde, pas toen had ik het dieptepunt bereikt. 

The point of no return. 

Pas toen drong het langzaam door dat het zo niet langer kon. Dat ik niet langer de schijn op kon houden. Dat ik niet langer kon doen alsof er niets aan de hand is. Ik had er letterlijk de kracht niet meer voor. Rock bottom. Ik kon niets meer. Letterlijk. Ik kon alleen maar zitten en liggen. En voor me uit staren. Wat ik tot die tijd als ‘ik’ had beschouwd, was weg. Mijn bewustzijn was overgenomen door een onbekende entiteit. Ik was gehackt. Zo voelde het.

Als zij ADHD heeft, dan heb ik het zeker!

Met een combinatie van een antidepressivum en cognitieve gedragstherapie krabbelde ik er weer een beetje bovenop. Een beetje, want ik kon nog steeds niets. Voornamelijk niets onthouden. Pas toen ik aan het uitzoeken was of mijn oudste dochter (kleine stuiterbal van toen 5 ) misschien ADHD zou kunnen hebben, ging er een lichtje branden. “Als zij ADHD heeft, dan heb ik het zeker!”.  

Want wat waren de symptomen herkenbaar. Nooit had ik er aan gedacht dat waar ik al m’n hele leven tegenaan liep, dat dat ADHD zou kunnen zijn. Want ik was immers geen stuiterbal. (Ja, I know, vooroordelen, Ik wist niet beter!)

Bouw je eigen leven

Fast forward tot vandaag: de diagnose ADHD heeft alle losse eindjes aan elkaar geknoopt en alle puzzelstukjes op z’n plek doen vallen. Vanaf de diagnose heb ik het heft van mijn leven volledig in eigen handen genomen. En gekeken naar wat IK nodig heb om mijn leven te kunnen leiden dat het ook nog enigszins voldoening en energie geeft. 

De depressie had letterlijk mijn fundament onder me weg geslagen. Door de diagnose ADHD ben ik deze nu weer aan het opbouwen. Op een manier die wel past bij mij en mijn behoeften. En dus vier ik mijn verjaardag vandaag zoals ik dat wil, lekker niet. Kies voor jezelf. Zeker op je verjaardag!

Ik doe vandaag alleen de dingen die ik wil. Uitgebreid in bad en nu lekker op de bank met de laptop op schoot, zonder make-up en zonder opgedirkt te zijn. Ik heb zelfs m’n telefoon op stil staan.

Ik kan het iedereen aanraden!

(Natuurlijk verwacht ik wel kadootjes. Heel veel.  )

Kies voor jezelf en je leven wordt veel aangenamer. Enjoy!