Op 10 juni van dit jaar had ik met Desiree Kerkdijk van www.potential-lifestyle.nl een interessante conversatie op Instagram over #blacklivesmatter, wat dat met ons als witte vrouwen doet en wat het te maken heeft met onze eigen opvoeding. Ik schreef al eerder over feminisme, de mislukte emancipatie en wat dat te maken heeft met de problemen die je ervaart als ADHD-er. En ik merkte bij mezelf op dat zwijgen over racisme ook een onderdeel was van datzelfde good girl complex, of het braafste meisje van de klas syndroom.

Als instagrampost verdwijnt het vrij snel weer naar de achtergrond. En de waan van de dag neemt het weer over. WIj vonden het de moeite waard om dit gesprek te bewaren, in deze instagramchat/blog vorm.

Een instagramchat:

@jornapostma ‘All lives matter denk je misschien. Is ook zo. Alleen dat is niet waar het nu om gaat. Het gesprek over #blacklivesmatter is moeilijk, hard en zwaar ongemakkelijk. Dit stukje schrijven is zelfs pijnlijk. Om mezelf onder ogen te komen als witte. Nooit heb ik mij geïdentificeerd met racisme. Was altijd the good girl. Ik deed niet mee aan racisme. Nu zie ik dat the good white girl was. Maar als ik niet meedoe, betekent dat niet dat het er niet is. Ook als ik het niet zie, betekent dat niet dat gekleurde mensen er niet elke dag mee te maken hebben. In alle facetten van onze maatschappij.

Racisme is niet iets dat ‘aan’ of ‘uit’ staat. Het zit ontzettend diepgeworteld in onze cultuur. Het is niet alléen in de VS. Het is dáar niet erger dan híer. Het is daar alleen zichtbaarder. Slavernij was in de VS heel zichtbaar. In Nederland niet. We deden het niet op eigen grondgebied, we deden het in de koloniën. Voor de mensen hier in Nederland vaak letterlijk de ver-van-m’n-bed-show. Het is hoe het kleine en onbeduidende Nederland zo rijk en welvarend is geworden. Het was niet hier, maar in de slavernij speelden we toch een grote rol. Van het idee ‘dat gebeurt hier niet’ hebben we nog steeds een handje van.

Het gebeurt hier wél. Het gebeurt als kinderen van een gemengd stel de achternaam van de witte moeder krijgen, zodat ze meer kans hebben op de arbeidsmarkt later. Het gebeurt hier als de belastingdienst aan racial profiling doet om toeslagen te korten. Het gebeurt hier in het bedrijfsleven. Kijk bij een gemiddeld bedrijf op de werkvloer/kantoortuin en je ziet geen doorsnede van onze samenleving. Kijk in de tweede kamer, wat toch echt onze volksvertegenwoordiging is. Het gebeurt hier dat gekleurde mensen zich niet herkennen in die volksvertegenwoordiging. Het gebeurt op scholen, waar gekleurde kinderen qua gedrag meer onder een vergrootglas liggen dan witte kinderen. Bij voelbalwedstrijden wanneer er bananen het veld op gegooid worden naar gekleurde spelers.

Dit zijn dingen die ik nu wél zie maar eerder nooit zo gezien heb. En dat is mijn eigen fout. Mijn eigen kortzichtigheid. Het is hoog… heel hoog tijd om met elkaar het gesprek aan te gaan. De tijd dat we het met de mantel der liefde konden bedekken, jarenlang, is voorbij. ‘Ik zie het probleem niet.’ of ‘Ik wil niet racistisch zijn maar…. ‘. Onder die mantel der liefde zit een grote etterende wond. Niet langer pleisters plakken maar de korst eraf krabben en kijken wat er onder zit. Zodat het kan genezen.

Pijnlijk: Hell yeah. Smerig: jazeker. We kunnen niet anders meer dan onze eigen handen vuil maken. Onder ogen zien wat we hebben gedaan. Open staan voor horen dat we het fout gedaan hebben. Open staan voor moeilijke conversaties. Mensen aanspreken op hun gedrag en uitlatingen. De conversatie aangaan.

Ik heb me het afgelopen weekend geïnformeerd. Boek gelezen. Filmpjes gekeken. Het heeft me doen beseffen dat niks doen, niks zeggen, hetzelfde is als er oké mee zijn. Oké zijn met het systeem zoals het nu is. En dat ben ik niet. Ik ben er niet oké mee dat mensen anders behandeld worden. Op mijn eigen vierkante meter doe ik er alles aan om ADHD niet langer als stoornis gezien te laten worden. Ook daardoor kan ik m’n ogen niet langer sluiten voor racisme. Het is er. We doen het met z’n allen.

En het is echt niet makkelijk. Het is rete-moeilijk. Gedachten komen bij me op zoals ‘wie ben ik om me hier over uit te spreken’ en toch ook weer ‘ik ben niet racistisch, dus ik doe het toch goed?’. Het is niet goed genoeg meer. Nooit geweest ook.

@desireesportfoodlivewhatelse Ik was vanavond mee met een vriendin en haar kinderen naar de Blacklivesmatter demonstratie in het Bijlmerpark. Het was spannend om te gaan, juist omdat ik wit ben en me afvroeg of ik daar wel mocht zijn. Het was heel erg oké om daar te zijn. Iedereen werd van harte bedankt dat wij daar waren. Ik keek om me heen naar de mensen en zag een vrouw lopen met een beschreven karton waarop stond “White silence = violence”. Dat raakte mij. Het is zoals je zegt Jorna. Zelf niet-discrimineren en braaf zijn, is niet meer genoeg. 

In het park, knielden we neer, samen met 10.000 andere mensen in het park achter mijn huis, om de zwarte mensen die door geweld om het leven kwamen in Nederland te herdenken. 10.000 Bontgekleurde vuisten omhoog in de lucht, ook de mijne, voor het eerst in dit gebaar.

Het zal even zoeken zijn naar hoe te acteren vanaf nu. Maar terug kan ik niet meer, wil ik niet meer. 

Het zal even zoeken zijn naar hóe ik zeg niet meer gediend te zijn van die racistische opmerkingen om me heen tussen neus en lippen door. 

Jorna, ik denk dat wanneer juist wíj, GoodWhiteGirls, de moeders van nu, de docenten van nu, de doktors, de advocaten, winkeliers, de verpleegkundigen, de supermarktmedewerksters, de assistenten van nu, dat wanneer juist wij niet meer zwijgend instemmen maar de vuist omhoog reiken, er daadwerkelijk iets zal veranderen. 

@jornapostma Precies dit. ❤️🙌

@desireesportfoodlovewhatelse Een verandering van langzaam bekwaam gaan worden in tegengeluid geven. Het is echt zoeken naar woorden. Ook de angst om ruzie te krijgen, als goodgirl heb je daar last van die los te laten. 

@jornapostma Dat is zo. Het braafste-meisje-van-de-klas syndroom zit ook bij mij in de weg. Stil zijn, rustig zijn, niet je stem verheffen… Alleen houd je daarmee de systemen juist in stand die zorgen voor dat syndroom.

@desireesportfoodlovewhatelse  .. Voor dat systeem waar racisme een uiting van is. Ik zal niet meer ‘lief lachen’ voor de goede vrede. 

@jornapostma De #metoo beweging was al een grote stap voorwaarts in bewustwording van deze systemen. Wat er nu gebeurt met blacklivesmatter is aan een andere poot van datzelfde systeem zagen. Het kán gewoonweg niet dat we dat syteem nog in stand blijven houden. Tijd voor een nieuw, inclusief systeem.

@desireesportfoodlovewhatelse Ik voel een blog opkomen. Laten we afronden voor nu Jorna. We houden contact en dit zal zeker vervolg krijgen.  

#rechtsvaardigheidsgevoel #blacklivesmatter #slavernij #goodwhitegirlsspeakup

Meer over Desiree lees je op:

potential-lifestyle.nl