Een tijdje terug werd ik geinterviewd voor Psychologie Magazine (die van deze maand, nummer 6). Het ging over ouders die dezelfde diagnose hadden als hun kind. Ik deed het interview samen met mijn oudste dochter van 12, die ook ADHD heeft. Met een leuke fotoshoot erbij, met visagie en haar en kleding, dat was een leuke ervaring. Uiteraard allemaal al een tijd geleden gedaan, de fotoshoot was in januari. Nu is dat natuurlijk lastiger.
Ik heb nog wel even getwijfeld of ik dat interview wel wilde doen. Omdat het specifiek over dubbele diagnoses gaat. En ik de diagnose wel heb, mijn dochter niet officieel. Verder ben ik eigenlijk van mening dat ADHD geen diagnose zou moeten zijn. Omdat de mate waarin je er last van hebt voor een heel groot deel afhangt van je omgeving. Dat verschil merk je nu enorm! Nu we vooral thuis zitten en er vrij duidelijke regels zijn over hoe we met elkaar omgaan, hoor ik van veel ADHD-ers dat ze dat wel prima vinden. Natuurlijk ook dat het met kinderen en thuisonderwijs en ook nog thuis werken lastig is om structuur aan te brengen, dat blijft een uitdaging. De druk van buitenaf is wel grotendeels weggevallen en dat vinden we met z’n allen wel prettig. Aan onszelf is niks veranderd, alleen aan de omgevingsfactoren. Dat is natuurlijk een zeer interessant experiment.
Wat de onderzoeken écht zeggen
Naarmate ik me meer verdiep in de onderzoeken die er zijn gedaan naar ADHD, en beter wordt in het interpreteren van diezelfde onderzoeken, zie ik steeds meer dat de bewering dat ADHD een neurobiologische ‘stoornis’ is, dat dat niet klopt. Waarmee ik bedoel dat de onderzoeken naar de hersenen van ADHD-ers en niet ADHD-ers eigenlijk niet significant van elkaar verschillen. Terwijl daar wel overal van uitgegaan wordt. Het zit een stuk ingewikkelder in elkaar dan ‘we missen een stofje in de hersenen’. Wat we wel vaak horen. En waar ik ook van uit ben gegaan een hele tijd. Ook in de podcastafleveringen heb ik het vaak over het minder beschikbaar hebben van de neurotransmitters dopamine en noradrenaline in de prefrontale cortex bijvoorbeeld.
En eigenlijk kom ik er steeds meer achter dat dat niet helemaal klopt. Want dat verklaart bijvoorbeeld niet het fenomeen ‘hyperfocus’. Dat als we iets heel erg leuk vinden, dat we dan wel zonder afleiding door kunnen gaan. Zelfs vergeten om te eten, te slapen en naar de wc te gaan. Daarvoor heb je ook dopamine en noradrenaline nodig. Dus het is er wél, we zijn wel in staat het zelf aan te maken. Het is niet alsof dat stuk niet werkt.
Hoe dan wel?
Klopt dan niks meer van wat ik in de podcasts zeg? Nee, het meeste blijft overeind. Want meer dopamine helpt wel om met meer focus aan het werk te gaan bijvoorbeeld. Daar werkt ADHD medicatie ook op, op meer beschikbaarheid van dopamine. Waardoor er meer rust in je hoofd komt. En door alle tips en trics die ik je geef in de podcasts en blogs en ebooks en ook de Bullet Journal bij ADHD cursus bijvoorbeeld, die gaan ook (bijna) allemaal over het meer beschikbaar maken van dopamine. Dat je snapt hoe dat werkt in je brein en je het op die manier kunt beinvloeden. Waardoor je je eigen gebruiksaanwijzing beter leert kennen. En merkt dat je zelf best een grote invloed hebt op de mate waarop je functioneert. Dat je (voor een deel) best je omgeving kunt aanpassen aan de manier waarop je wél functioneert.
Wat dat betreft kan ik me veel meer vinden in de insteek van Filosofiemagazine van deze maand, waarin een groot artikel staat over aandacht. Waarvoor ik ook kort ben geinterviewd (deze maand 2 interviews in bladen, vriendin noemde me #bijnaoprah, waar ik heel hard om moest lachen). Dat artikel gaat meer over wat nu de juiste dosis aandacht is en het stigma dat er is op het afwijken van de norm. En of de term ‘psychisch gestoord’ wel past bij bijvoorbeeld autisme of ADHD. Echt de moeite van het lezen waard. Het artikel doet helemaal niks af aan de problemen die mensen met ADHD of autisme ervaren. Alleen aan de noodzaak voor een diagnose of een label. Want dat er problemen zijn, dat weten we allemaal. Daarom lees jij nu ook dit blog, toch?
Sowieso vind het heel erg fijn dat er de laatste tijd in de media veel meer aandacht is voor ADHD. Waardoor mensen er ook steeds meer open over durven zijn. Ik denk ook dat dat de enige manier is om er op een duurzame manier mee om te gaan. Aandacht voor de problemen die er zijn in onze maatschappij. In plaats van steeds meer mensen bestempelen met een stoornis. Want ook dat doet veel met mensen. Als je al je hele leven te horen krijgt dat je er niet tussen past, dat je afwijkt van de norm. Natuurlijk wordt dit niet letterlijk tegen je gezegd (en ja, soms wel), de boodschap voel je wel. Daar gaat de laatste aflevering van de ADHD bij Vrouwen podcast over. Over zelfvertrouwen, en dan vooral het gebrek daaraan. Hoe dat komt, en hoe je het kunt ombuigen. Je luistert ‘m HIER.
Zo, dit was weer een tekst vanuit m’n tenen. Best een hoop info, respect als je het helemaal leest!
Nu ben ik benieuwd, wat is jouw visie op ADHD? Stoornis of niet? Wil je het me hieronder laten weten?
